Twee had ik er gepland: Enschede in april, Valencia in december. Beide marathons werden geannuleerd, dat deed twee keer pijn. Want een marathon is niet de vierurenloop alleen, het is de bekroning van een maandenlange inspanning. Dus liep ik vandaag – regen of niet – mijn eigen marathon. En daar had ik zo mijn redenen voor.
1. Dat vervloekte 2020 een hak zetten
‘Master your mindset’ van Michael Pilarczyk veranderde mijn leven. Het boek leerde me nóg meer uit het leven halen. Met als uitgangspunt: ‘leef je mooiste leven’. Formuleer elk jaar drie concrete doelen die je leven mooier maken, en werk daar elke dag gefocust naartoe.
Mijn financieel en artistiek doel van 2020, die lachte corona vierkant uit. Beide werden stevig gefnuikt door de pandemie. Maar mijn derde ambitie, een tweede marathon uitlopen, kon ik wel op eigen kracht. Daarmee kon ik dat vervloekte 2020 alsnog een hak zetten. En dat deed ik ook. In mijn persoonlijke marathon, op mijn eentje in de stugge regen, verbeterde ik mijn wedstrijdrecord van vorig jaar met één minuut. Eindtijd: 3u 56’ 01’’.
.
2. Mentaal en fysiek sterk blijven
Een marathon vraagt niet alleen om goede benen, ook het kopje moet fris. Een heel jaar lang deden de krantengrafieken er alles aan om daar een rommeltje van te maken. Elke dag opnieuw duizenden besmettingen, ziekenhuisopnames, overlijdens. Nooit in mijn leven loerde Pietje de Dood zo vuil en laf en alomtegenwoordig om de hoek.
Slecht nieuws verdrijf je met positiviteit. Vóluit leven, altijd enthousiast, borst en blik vooruit. De stijgende dagcijfers beantwoordde ik met mijn benen. Drie, vier keer lopen in de week gaf mij vijf, zes keer zoveel energie. Nooit waaide mijn glimlach weg. Daar zorgden de juichende plantjes voor, de tsjirpende meesjes en de stille waters: de natuur is de beste remedie tegen de corona blues. Joggen hield me fysiek én mentaal sterk.
.
3. Bewust, gezond, gericht groeien
Al wie er ooit één liep, likt heroïsch zijn wonden. Een marathon lopen is afzien. Waarom toch zoek je vrijwillig die pijngrens op? Doe je je benen trekken vanaf km 25, je knieën kraken op km 30 en je darmen kokhalzen op km 35? Wat drijft je om daarna nog als halve zombie die 7 laatste ellendig lange kilometers af te jakkeren? En na de finish nog een hele week als kreupele invalide rond te zwalpen?
Antwoord: pure levenslust. Je doet dit om grenzen te verleggen. Niet alleen in die laatste 42 kilometer, ook en vooral in de honderd trainingen ervoor. Want elke week loop je wat verder, sneller, beter. Bouw je met elke kilometer aan je conditie, je lijf, je leven. Dát is gezond en gericht groeien. Fysiek én mentaal. Je wordt er je elke keer opnieuw van bewust.
.
4. Puur genieten
Maar lopen is ook genieten natuurlijk. Niet alleen van de endorfine die in je hersenen knalt en de roes die daarop volgt. Ook van het geluk dat je ervaart als de herfstzon op je blote huid prikt wanneer het daarvoor eigenlijk veel te koud is. Het zijn de smalle boswegeltjes die je plots inslaat, de konijntjes die je ziet wegspringen in de struiken, het kind achter op de fiets dat lachend naar je zwaait.
Ook als copywriter zijn mijn trainingen goud waard. Op loopschoenen schieten me mijn allerbeste ideeën te binnen. Vind ik tussen twee kale notelaars het ontbrekende woord voor de missie van een klant. Maak ik associaties die niemand ooit eerder bedacht. En test ik of nieuwe zinsneden ook achter de bocht nog overeind blijven.
.
5. Een marathon inspireert
Misschien is dit nog het belangrijkst. Waarom liep ik vandaag mijn marathon, terwijl alle races in de wereld één voor één werden afgelast? Gewoon omdat het kán. Omdat ík het kan, ikzelf, onafhankelijk van heel de wereld. Net als iedereen. Je hebt voor een marathon alleen lef nodig, zelfkennis en doorzettingsvermogen – en ook een goed trainings- en voedingsplan (thanks for that one, Carlota Salazar Santander!).
En je moet het vooral wíllen: bewust groeien, je grenzen verleggen, geloven in je eigen kunnen. Dan word je verdomd sterk, daar kan geen druppel corona tegenop.
Dáárom liep ik vandaag mijn marathon. Daarom dat ik dit schrijf, daarom dat ik dit deel. Omdat we, als we maar willen, allemaal onze marathon kunnen lopen. Leef je mooiste leven, ontdek je eigen kracht, en doe in 2021 alles wat je in 2020 niet kon.
Een marathon is alvast een goed begin.
.
knap gedaan Cedric – in zo’n slecht jaar toch je doel halen en de marathon helemaal uitlopen – 1 enkel woord CHAPEAU – ik ken je van de Academie van Hoboken, een bent een prachtvent – met prachtig werk – nu in juni te zien in de Blikfabriek in Hoboken van 11 juni en tot en met 13 juni – allen daar heen – ik zal ook daar zijn met mijn fotoboek maar ik ben maar een kleine muis als ik mij vergelijk tegen jou – je werk spreekt steeds – het is speciaal – je bent te voet tot in Rome gemaakt, helemaal vanuit België en daar de liefde van je leven gevonden – geniet verder van het leven Cedric – ik wens je nog veel geluk en hoop nog veel van je te lezen, nog veel foto’s te zien – want jij doet dat prachtig allemaal. Doe zo zeker voort.
Pingback: Monschau Marathon: lopen in de natuur - Cédric Raskin