In Fravaux verontschuldigt een oud boertje zich dat hij me stoort. Waar trek ik met die zware zak naartoe? Naar Rome, helemaal doorheen de Alpen, verstaat hij het goed?
Monsieur Pillot heeft altijd al de bergen willen zien maar de bergen zijn te ver weg, zijn benen te zwak, zijn ogen wat vaal en zijn portefeuille is leeg. Ik krijg zijn nummer en beloof hem op te bellen vanuit de Alpen om te beschrijven hoe de bergen eruit zien.
Hij nodigt me uit bij hem binnen, zijn scheve voordeur kraakt. Zijn vrouw mist een paar tanden maar glimlacht genereus haar resterend gebit bloot en eet dan zwijgend verder van haar puree. Hun zoon, mid-veertiger, heeft het ooit florerende landbouwbedrijf overgenomen maar niet het gezonde boerenverstand. Hij heeft zijn t-shirt omgekeerd aan.
Cécile
Ik logeerde een aantal nachten geleden bij Cécile. Een kranige dame. Ze overleefde borstkanker en een depressie, keek haar problemen in de ogen en knipperde die dan opgewekt weg. Liet haar borst amputeren, poseerde naakt voor een fotoshoot, begon zich bewust te richten op de natuur en communiceert nu met dieren. Wanneer haar verhaal wat zweverig dreigt te worden, komt een boerenzwaluw binnenvliegen, vliegt een rondje boven de keukentafel en fladdert dan vrolijk weer weg.
Reims ontwaakt op een vroege zondagochtend. Een goedgezinde hipster peddelt luid zingend met zijn step een steil kasseistraatje naar boven. Aan zijn wijdse bochten te zien, is het feestje voor hem nog niet afgelopen. Wanneer hij me inhaalt, onderbreekt hij even zijn ochtendzang, wenst me veel succes, mon cher ami, geeft me een dadel en een schouderklopje en zet enthousiast een nieuw couplet in.
Teleurgestelde Roemenen
De twee Roemenen in de kamer naast mij hebben een rol bladerdeeg gekocht omdat er een ongelooflijk lekkere quiche op staat afgebeeld. Ze zijn oprecht teleurgesteld wanneer ze de rol deeg open plooien en er helemaal geen groenten, feta of olijven in aantreffen.
Maar elk probleem kan worden opgelost. We trekken met de huisbaas de koelkast open en bereiden een royale luxe-uitvoering van wat een quiche zou kunnen zijn. Het ding gaat drie uur de oven in, die niet goed sluit en langs drie kanten warmte en donkere rook verliest. Ondanks de drie lagen chorizo en het gretig uitgestrooide chilipoeder, ieder om beurt, blijkt het resultaat eetbaar. Al kan dat ook liggen aan alle flesjes bier die we in blijde afwachting degusteren.
Ik sta op met een lichte kater. Wat brengt me deze nieuwe dag?