Sympathiek trekje van de Chemin de Stevenson: de etappes worden elke dag pittiger én mooier. Na de lieflijke paadjes door de Velay en de Gévaudan schotelt de Mont-Lozère een wat ruwer landschap voor. Ergens middenin ligt het hoogste punt van de Stevenson Trail (1.699 meter), op de top van de Finiel.
Sociaal op de berg
Het blijft de Chemin de Stevenson natuurlijk. Een Europese Culturele Route en dus populair. Zeker in het weekend. In deze streek, dicht bij de Cevennen, schuilden vroeger de Camisards. Die ketterse protestanten vinden het niet nodig om op zondag naar de kerk te gaan. Ze trekken liever de berg op, met dagrugzak, wandelstokken en een grote mond.
Dat laatste is opvallend. Wanneer de bergen zwijgen, roepen de mensen. Dat blijkt hier een gewoonte. Ze vormen dan met hun handen een toeter voor de mond en brullen: “oo-héééé!”. Soms nemen ze er een filmpje van, voor wie het niet gehoord heeft. Soms ook schreeuwen ze iets naar elkaar, een woord of een halve zin, zodat ze niet naar elkaar toe hoeven stappen. Vaak roepen ze gewoon om hun stem te testen.
Fotogeniek
Ik kan me makkelijk inbeelden hoe Stevenson met zijn ezel de overtocht deed. Doorstappen en stilstaan, altijd opnieuw. Ik heb daar geen ezel voor nodig, enkel een pocketcamera. De hiker in mij stapt graag stevig door, de fotograaf houdt voortdurend halt, speurt alle hoeken af naar verre panorama’s, een kleurencompositie, een zachte wolk. Zo gaat het niet vooruit natuurlijk. Maar dat hoeft ook niet, dan geniet je langer. Het levert bovendien mooie beelden op.
