Deel twee van de Mont-Lozère verbindt Le Pont-de-Monvert met Florac. Van het drukke dorpje in het dal klauter je meteen de berg op. Een heuveltop later knal je zelfs het dichte wolkenpak in. Dus zie je geen zier van het enorme panorama bovenop de Signal du Bougès. Je krijgt er wel een mooie mystieke ervaring voor in de plaats.
Egoïstisch ontbijt
Dit stuk behoort tot de mooiste etappes van de Stevenson Trail, dus ben ik niet alleen. Het dorp zit vol rugzakken, afgeritste kaki Decathlon-broekjes en tikkende wandelstokken, met vele soorten poppetjes eraan die zweten in allerlei vreemde talen. Allemaal gaan ze dezelfde berg op. Dus zeg ik iedereen vriendelijk bonjour, en neem uitgebreid de tijd voor een dubbel ontbijt in het weliswaar toeristische maar toch charmante dorpje.
Yoghurt en bessen bij het bio-winkeltje langs de rivier. Koffie met twee croissants in het café ernaast. Een eerste grote koffie en ook een tweede, met speculaasjes erbij. Ik lees nog een hoofdstuk in mijn boek en zelfs nog één tot ik van op het terras geen kleurrijke stipjes meer de bergflank zie opwandelen. Eindelijk het rijk voor mij alleen. Ik ben niet de grootste egoïst maar áls ik dat dan ben, kies ik mijn momenten.
Spelende reuzen
De eerste kilometers zijn prachtig. De kronkelende klim voert je naar een overweldigend hoogpolig tapijt, in alle soorten groen. Ooit strooiden reuzen hier kriskras rotsblokken in het rond. Daartussen groeien wilde witte schermbloemen, gele struikjes brem, en af en toe een verloren boompje. Potige herders uit ver vervlogen tijden stapelden afgrenzende muurtjes van zware stenen op elkaar. Hun schapen zijn intussen weg, de stenen zijn gebleven.
Na de panoramische wandeling begint een lange zachte afdaling door het bos. Met brede paden zodat je alle wandelaars vrolijk voorbij kan stappen. Mais qui voilà, re-bonjour. Een bijgewerkte zijweg stuwt je via een pittige aaneenschakeling van geribbelde asfaltplaten steil omhoog. Ook als het asfalt ophoudt, blijft de weg stijgen. Iets moet het gemiddelde van 750 hoogtemeters per dag verantwoorden natuurlijk.
Alleen in de wolken
En plots zie je op een kruising een dikke natte wolk traag het pad oversteken. Ze botst koppig tegen de bomen, schudt dunne druppeltjes uit haar lijf en zegt: volg me als je durft. Dus volg je haar omdat je durft, steeds meer de hoogte in, andere, dikkere wolken tegemoet. Tot je bijna niets meer ziet. Maar kijk, helemaal op de top schuiven de wolken een beetje uit elkaar zodat je de torentjes van opeengestapelde steentjes niet omstoot. Zo attent.
Nog wat verder tuimel je van het bospad opnieuw een dik wolkenpak in zodat je van de grote open vlakte enkel vijf meter voor je uit ziet. Voor de rest helemaal niets. Mist en mystiek liggen — letterlijk — dicht bij elkaar. Een onbeschrijflijk gevoel! Zonde dat ook hier foto’s niet de grootsheid van het moment kunnen vatten. Het was zelfs sukkelen om beelden te maken zonder natte druppels op de lens. Maar mijn kleine toestelletje deed zijn best.
Prachtig, prachtig Cédric! Niet alleen je foto’s maar ook de tekst waardoor we het gevoel hebben al dit grootsheid samen met je te ontdekken!