Ik weet niet meer of ik het kocht voor de titel of voor de kaft. Want eigenlijk was ik op zoek naar Boon. Het was het einde van de week, ik had nog net genoeg zakgeld over voor één boek.
Maar voor Bo van Boon komt Be van Berckmans. Dus las ik op een rug de vreemdste titel die ik ooit las. Haalde het boek van de plank, zag de vreemdste cover die ik ooit zag. Sloeg het open, trof de vreemdste passage die mij ooit trof.
.
De miserabelste ook
Want het gaat helemaal niet goed met Doctor Paf De Pierennaaier. Fysiek, mentaal, sociaal, financieel, alles zit hem tegen. De arme man verkent de armoedegrens langs de verkeerde kant. Met zijn hond, zijn vrienden, zelfs de mindere, gaat het bergaf. En elke dag komt er slecht nieuws bij.
Het boek zat bij ‘fictie’. Verkeerdelijk want ook de andere boeken die ik later van Jean-Marie Berckmans terugvond, zijn dat niet. Alles gaat over hemzelf. Zijn stijl is wel grappig experimenteel, nihilistisch, rebels, dadaïstisch – het verhaal is jammerlijk rauw autobiografisch. Slecht nieuws was zijn leven, Het Pandemonium zijn bestaan, en de Grauwzone het Zuid. De buurt waar ik op kot zat.
.
Vriendschap
De precieze aanleiding ben ik vergeten, maar plots belde ik bij de schrijver aan. Het was zonnig, de dag en de stad en zijn straat maar niet zijn thuis. In het groot boven de zetel waar hij met zijn bevlekte slaapzak in sliep, had hij over de hele breedte van de muur ‘Angst’ en ‘Broekschijterij’ geklad. Het stonk naar schimmel en sigaretten. Jean-Marie bood me een glas kraantjeswater aan, een vuil, dus ik waste het af en deed meteen ook de rest van zijn vaat.
Ik ben er enkele keren opnieuw langsgegaan, we werden vrienden. Zijn rauwe baard schuurde tegen mijn wang wanneer hij me iets in het oor fluisterde, ook al was er nooit iemand anders bij. Met mijn enthousiasme wakkerde ik de zijne aan. Met mijn gsm belde hij zijn vlam Kristien op. Met zijn sigaret schroeide hij een gat in de passagierszetel van mijn Skoda.
.
Op tv
Ik zag hem op tv toen Luc De Vos bij hem thuis kwam om ‘Mia’ te zingen. Hij zag er slecht uit. Wat later zag ik hem terug, in het laatavondjournaal, toen zijn dode lichaam op zijn vuile sofa werd gevonden.
Van zijn laatste boek, een verhalenbundel, ben ik gestopt net voor het laatste verhaal. Zo is zijn werk nooit uit.
.
