Gruwel op de Kalmthoutse Heide
In 2004 verscheen ‘De man die naast zijn schoenen liep’ van schrijver-journalist Louis van Dievel. Het gitzwarte relaas van de sadistische relatie tussen een machtsbeluste psychopaat en een labiele, kwetsbare jonge vrouw. Een gruwelijk, verschrikkelijk verhaal. Shockerend zo gewelddadig, zelfs nog voor er sprake was van ‘zinloos geweld’. En toch zweeg de literaire pers het boek morsdood. Misschien was Vlaanderen er nog niet rijp genoeg voor?
Uitgeverij Vrijdag besloot auteur en boek tien jaar later een nieuwe kans te geven. Van Dievel doopte zijn pen opnieuw in het hellevocht van weleer en pende lustig twee extra hoofdstukken neer. Ook verving hij de te brave titel door het fellere en commercieel lekkerder bekkende ‘De vrouwenhater’. De uitgever regelde zelfs een voorlees- en signeersessie op afgelopen editie van de Boekenbeurs om de hernieuwde roman meer onder de aandacht te brengen.
Een monster zonder recensie
En nóg blijven de recensies uit. Vreemd. Want ons doet het boek wél iets. Fysiek zelfs. Want wat een gruwel allemaal! Vanaf de eerste hoofdstukken al borstelt de auteur het portret van een gigantische – naamloze – klootzak. Een meesterlijk gereputeerd strafpleiter die zelfs de meest onmogelijke assisenzaken weet te winnen, tussen de witwas- en drugszaken door waarmee hij rijkelijk zijn kost verdient. Maar corruptie is nog de minste van zijn kwaaltjes. Hoe verder het boek vordert, hoe gruwelijker het beeld van het monster dat hij werkelijk is. De achterbakse scheefpoeper ontpopt zich tot brutale narcistische machtswellusteling, een seksbeluste machistische sadist waar zelfs Markies de Sade jaloers op zou zijn.
Van Griekenland via Italië en Frankrijk tot Mol, Antwerpen en de ooit zo onschuldige Kalmthoutse Heide ontspint zich een ware donkere nachtmerrie, met apocalyptische beelden die zich agressief op je netvlies branden. Want Louis van Dievel is – helaas – een verdomd goed verteller. Bekom je nog van de ene sadistische ‘liefdesdaad’ van zijn geslepen hoofdpersoon, krijg je er prompt een nóg wansmakelijker tegenaan gesmakt. Niet voor gevoelige lezers, zoveel is duidelijk.
Een verhaal van vroeger over de tijd van vandaag
Met deze roman etaleert Louis van Dievel zijn talent als rasverteller, hoewel dat pas vanaf zijn succesroman ‘De Pruimelaarstraat’ (2006) publiekelijk wordt opgemerkt. Maar dat donkerzwarte randje, die al te realistische beschrijving van de verwoestende machtsgeile psychopaat, boezemt tegelijkertijd ook angst in. Het is allemaal veel te geloofwaardig. Het verhaal situeert zich dan wel in de post-Dutrouxperiode van eind jaren negentig, het zou zich even goed kunnen afspelen in deze moreel volledig ontwrichte tijd van vandaag.
Wat wij ons dan afvragen: waarom schrijft iemand zo’n gruwelboek? Is het een weinig subtiele aanklacht tegen de sociale elite, het soort machtspotentaten dat zich boven alle menselijkheid, moraal en justitie waant en steeds opnieuw ontglipt uit de handen van het gerecht? Of moeten we er een genealogie van het kwaad in lezen, door de veelvuldige flashbacks naar de traumatiserende jeugdervaringen van de hoofdpersoon, gebukt onder zijn even gruwelijke, tirannieke vader?
Hoe graag we sommige beelden ook zouden willen wissen, ‘De vrouwenhater’ is duidelijk een beklijvende roman. Eentje die we niet snel zullen vergeten. Als dit de bedoeling is van auteur en uitgeverij, dan zijn ze daar glansrijk in geslaagd.
met het boe te lezen ,viel mij frank dat ik met een narcist ,vrouwenhater getrouwd was
alles wat er gebeurt is herkenbaar ,
de angst de, twijfel aan je zelf , het kleineren
het helpt , om je te sterken , om erbovenop te komen
iedereen moet weten dat er zulke mensen zijn
Fijn te lezen dat dit boek je heeft gesterkt! Ik hoop dat, net als jou, ook andere vrouwen in dezelfde situatie het licht zien na het lezen van deze verschrikkelijke – helaas veel te realistische – roman.