Aarzelend vliegend vogeltje
Je kan het zo uit de weekendeditie van een regionale krant plukken. Vijftien jaar na hun verhouding zoekt een jonge vrouw haar ex op in zijn kantoor om alles eindelijk op een rijtje te zetten. Want Ray en Una hebben een en ander uit te klaren: hij was toen veertig en zij amper twaalf… Ouch!
Drie jaar na de première van David Harrower’s taboedoorbrekende ‘Blackbird’ heeft het Raamtheater haar Vlaamse bewerking klaar. Dat levert leuk theater op, maar nét niet sterk genoeg om in het post-Dutroux-tijdperk nog veel potten te breken.
Controversiële thema’s aanreiken is commercieel altijd een goede zet. Toch verwatert ‘Blackbird’ gelukkig niet tot een zoveelste aanklacht tegen pedofilie. Integendeel, het stuk kijkt naar de sentimentele keerzijde van de medaille. ‘Blackbird’ vertelt over de tragiek van de verboden gevoelens bij die illegale liefde en hoe de twee minnaars vorm proberen te geven aan hun leven na hun relatie. Na drie jaartjes brommen heeft Ray zich in een nieuw leven gestort met een nieuwe vrouw, nieuw werk en een nieuwe naam. Una daarentegen vecht na vijftien jaar nog steeds met haar liefde-haat-gevoelens voor de man die haar leven tekende…
Innerlijke chaos
Regisseur Robert Siân heeft zijn huiswerk goed gemaakt: alles klopt tot in de puntjes. De spelverdeling op het podium, het indrukwekkend wisselspel van fysiek aantrekken en afstoten tot zelfs de rode muiltjes van Rays dochter die opvallend veel weg hebben van de hakjes van Una. Sterk ook is dat de pijnlijke ontmoeting zich afspeelt in de onopgeruimde kantine van het kantoor van Ray, een vloer volledig bezaaid met sigarettenpeuken en plastieken bekertjes. Niet alleen blijft het pijnlijke verleden op die manier continu aanwezig – begon het immers niet allemaal fout te lopen toen Ray na zijn geflikflooi met het kindermeisje een sigaretje ging kopen? Ook is de immer aanwezige puinhoop een mooie metafoor voor de innerlijke chaos van Ray, die er maar niet toe komt daar wat orde in te scheppen.
In zijn rijkelijk gevulde theatercarrière heeft Carry Goossens aardig wat fans bijeengesprokkeld. Die gepensioneerde jongedames hebben ook deze keer weer niet te klagen gehad. Afwisselend beschaamd en pissed off, dan weer een pak zelfzekerder en kordater zet de sympathieke acteur een zeer geloofwaardige Ray neer. Hetzelfde kan echter niet gezegd worden van zijn tegenspeelster Rosa Vandervorst. Zij heeft het ongeluk dat Una al eens overdreven melodramatisch uit de hoek moet komen en helaas voor ons duurt dat zo’n drie kwartier lang. Maar wanneer het bombastische kantje er eindelijk af is, wordt ze wel genietbaar in een beklijvende monoloog.
Van een stuk dat bestaat uit een lang en moeilijk gesprek over een gênante relatie hoef je geen lekker kabbelend theater te verwachten. De wat stroevere momenten die regelmatig opdoemen doen het tempo van het stuk ook niet veel goeds. Dat is jammer, want al bij al blijft het een heel genietbaar stuk, hoewel het wat ons betreft nog een tikkeltje échter had gemogen. Wat vloeiender, natuurlijker, wat stouter ook. In het Engels klinkt ‘blackbird’ veel nastier dan de Nederlandse vertaling, maar een merel is en blijft uiteindelijk een braaf vogeltje. Pas als het sierlijk door de lucht dwarrelt zonder al te veel artificieel acrobatiewerk, verkrijgt het haar grootste glans…
Cédric Raskin
Voor Cutting Edge