Ik zag onder een stolp eens een kartonnen huisje. Heel fijn gevouwen, muurtjes en schoorstenen allemaal strak in elkaar. Uitsparingen voor raampjes en een deur, een modelwoning in strak wit bordkarton. Nadat het bouwsel was afgewerkt, strooide de kunstenaar er bloem over en wat gist, bevochtigde het geheel en ging de stolp erop.
De natuur vervolledigde het werk. Grote vlekkige schimmels namen langzaam het bouwsel over. Het oorspronkelijke wit werd geel en groen en bruin, plukjes dons verdrongen de laatste kale plekjes. De steriele maquette transformeerde traag tot prachtige kleurrijke microkosmos.
Daar moest ik aan denken toen ik Insel Hombroich opnieuw bezocht. Een stukje paradijs aan de rand van het Ruhrgebied. Waar beeldend kunstenaar Erwin Heerich in de jaren negentig een tiental strakke gebouwen neerzette. Natuur en architectuur spelen er vrolijk haasje over. Klimop en mos bekleden de buitenkant, binnenin schuilt het brozer werk. Monochroom beschilderde kussens en matrassen van Gotthard Graubner naast ruwe assemblages van Kurt Schwitters. Archeologische vondsten naast primitieve kunst uit Oost-Azië. En iets verderop een zaal vol vrolijke mobieltjes van Alexander Calder.
Kunst en natuur en architectuur in perfecte harmonie. Het is haast symbolisch. Voorwaar geen slechte proloog van mijn Deutsche Rundfahrt.
.
