Ze zijn toch zo vriendelijk, mijnheer. Zeker het wat oudere koppel op de parking van Insel Hombroich. De Duitse Angela aan het stuur die uitbundig naar mij zwaait omdat ze me eerder was tegengekomen in het museum. En dan prompt tegen een boompje aan knalt. Een deuk in de Mercedes en een breuk op het gezicht van manlief. Aber kein Problem, sinds mevrouw rijdt hebben ze toch een klantenkaart bij de verzekering.
Hadden ze maar te voet moeten gaan naar het Raketenstation iets verderop. De voormalige NAVO-lanceerbasis uit de Koude Oorlog kwam in 1990 leeg te staan. Tot groot genoegen van Karl-Heinrich Müller, stichter van Insel Hombroich. Hij kocht na de museumgrond ook de hele militaire basis op in 1994 en vormde die om tot artistiek broedgebied.
De oude loodsen en hangars zijn nu ateliers en exporuimten. Met allemaal een gesloten deur, ook artiesten hebben recht op vakantie. Rond de militaire gebouwen kregen befaamde architecten vrij spel. Zo herrezen strakke architecturale kunstwerken, allemaal privéwoningen, van Tadao Ando, Raimund Abraham en Álvaro Siza. Aan elke voordeur prijkt wel in grote letters ‘Privat’, maar ik ben ongetwijfeld niet de enige die overal binnen loert.
Scandinavisch licht
De mooiste toegangspoort tot het Rakenstation vormt de Langen Foundation. Het lange gebouw (pun intended) van Tadao Ando speelt net als de andere bouwwerken in de buurt met de verhouding tussen binnen en buiten. Grote glaspartijen dus langs de buitenkant en een lage, langgerekte galerij die trapafwaarts volledig in het landschap overvloeit. Modern en naturel, made in Japan.
De zomertentoonstelling is gewijd aan Olafur Eliasson. Sammlung Boros, het prachtige bunkermuseum in hartje Berlijn (staat opnieuw op de planning), was zo vrij om haar privécollectie van de Scandinavische artiest uit te lenen. Dus hangen in de gangen van de foundation enkele rondtollende kinetische sculpturen. Eyecatcher op de benedenverdieping is het monumentale ‘Weather project’. Wisselende lichtbundels worden doorheen honderden kleurrijke plastieken plaatjes gejaagd, zodat de hele ruimte baadt in zachte pasteltinten.
Ook Angela, die mij even aankijkt maar niet meer durft te zwaaien.
.
