Je hebt geluk, glundert Laurent, ik heb maar twee flessen wijn in huis. Een goede en een slechte en ik heb geen zin in de slechte. Met een brede glimlach klapt hij de goede wijn op tafel. Een flinke magnum van anderhalve liter. ‘Een Belg drinkt toch ook wat wijn, mag ik hopen?’
Hij proeft voorzichtig voor, doet een huilende wolf na en schenkt de glazen presidentieel vol. Timing is alles, tipt de vinoloog, een voortreffelijke Bordeaux laat je jaren in je kelder en drink je pas op haar hoogtepunt. Liefst niet te vroeg, de narijping in de fles moet volledig zijn afgerond. En vooral niet te laat, anders wordt de wijn zuur en ondrinkbaar. De fles is nog geen drie jaar oud, Laurent heeft geen kelder, ik klink enthousiast mee.
Ribeira vs. Frascati
In vino veritas. Net als wijn heeft ook een pelgrimsroute haar vervaldatum. Compostela is prachtig, maar al dertig jaar over haar hoogtepunt heen. Elke dag schuifelen zo’n duizend rugzakken naar de populairste kathedraal van het zuiden. Vorig jaar moest de arme padre maar liefst 330.000 persoonlijke oorkondes uitschrijven. Een beetje slimme Spanjaard melkt de route ook commercieel uit: overal vind je herbergen voor pelgrims, kruideniers voor pelgrims en restaurants voor pelgrims. IJsjes voor pelgrims, gekoelde pintjes voor pelgrims, zelfs Afrikaanse souvenirs voor pelgrims.
De Via Francigena is van hetzelfde jaar maar smaakt heel anders. Heeft de Ribeiro del Duero uit Santiago al een zurige afdronk, de Frascati di Roma is een piepjonge wijn die nog naar zijn hoogtepunt moet rijpen. Juist dat maakt deze route zo charmant: er wordt nog volop gefermenteerd. Mondige bejaarden in Franse gehuchten verenigen zich in regionale comités en voeren elk jaar actie langs hun stukje overgroeide Romeinse weg opdat het officiële tracé voortaan door hun gemeente loopt. De dappersten kloppen een scheef bordje met ‘Via Francigena – Chemin Historique’ naast het plakkaat van de bebouwde kom.
Gesloten
De officiële app, de rood-witte strepen in Frankrijk en gele pijlen in Zwitserland houden je op het tracé. Maar wil je zonder honger je slaapzak in, stippel je best regelmatig een lus uit via een bakker of kruidenier. Die dan net gesloten blijkt, zodat het naburige oudje dat je achter zijn ouderwets bloemengordijn gadesloeg, zijn lage deur uit strompelt en je een appel of een stuk kaas geeft.
Op de Francigena trek je je plan en als dat soms moeilijk is, trekt er altijd wel iemand mee.