Ook Langres zit vol verhalen. Thierry vertelt me over zijn broer, die op zijn vijftiende even van huis ging om sigaretten te halen en nooit meer thuiskwam.
Hij raakte aan de drank, daarna aan de drugs en halfweg ook aan de hoeren. Trok naar Marseille om er in de smalle straatjes te verdwalen, andere marginalen op te zoeken en zijn verslaving en eenzaamheid te voeden.
In het atelier voor daklozen kluste hij bij om aan zijn spul te geraken. Pas toen zijn ploegbaas werd ontslagen, kreeg zijn leven een nieuwe wending. Hij was een goed timmerman en moest uit noodzaak de dienst overnemen. Dat bleef hij doen toen de noodzaak er niet meer was. Hij hervond zijn waardigheid, kreeg respect en daarnaast ook weer zin in het leven. De verloren zoon klom uit het dal en helpt nu andere mensen uit hun verslaving.
Toerist met een verhaal
Ook al ben ik vandaag verkleed als toerist, ik werd net aangesproken door een koppel dat het wankele terrastafeltje naast mij probeerde te stabiliseren met geplooide servetjes. In ruil voor enkele verhalen kreeg ik de helft van de pizza van mijnheer en drie kwart van die van mevrouw. Zij zijn blij dat ze hun bord netjes hebben leeggegeten, ik hoef de menukaart niet meer te bekijken.
Het is maar een greep uit al die kleine wondertjes van de tocht. Het is toch zo makkelijk, gewoon gelukkig zijn. Daarvoor heb je niet eens die dubbele espresso nodig, die mij nu plots wordt aangeboden door de glimlachende dame iets verderop. Ze heeft stiekem heel het gesprek afgeluisterd en wilt mij ook nog even kracht meegeven voor het vervolg van mijn avontuur.