Twee weken geleden liep ik de ‘Natuurmarathon’ van Monschau. Geen foute naam: twee derde van het parcours hobbelt over bospad, veldweg en grind. Dwars door de heuvels van de Eiffel, dus krijg je er 767 hoogtemeters bovenop. Zoveel natuur zorgt voor een unieke sfeer, een onvergetelijke ervaring en … Pijnlijke blaren.
Zomermarathon
Eigenlijk wilde ik gewoon een marathon lopen in de zomer. Maakte niet uit welke. Eentje tussen mijn voorjaarsmarathon in Sevilla en een latere dit jaar, misschien wel die van Málaga. Maar veel loopwedstrijden vind je niet in de vakantiemaanden. Het was pas na veel googelen dat ik, goed verstopt op internet, de marathon van Monschau tegenkwam.
Monschau? Dat is inderdaad dat peperkoeken dorpje voor Duitstalige senioren in korte kaki broek met Japans fototoestel om hun roodverbrande nek. Waar de gezellig op elkaar leunende lemen huisjes geuren naar vette boterkoeken, vanillepoedersuiker en wolkjes toeristen-aftershave. Tot die jaarlijkse hoogdag waarin plots honderden bezwete renners het verstilde gehuchtje binnenstormen en onder luid gejuich over de kasseien stuiteren om pas 35 kilometer verder hun vege lijf over de finishlijn te slepen.
(Tekst gaat verder onder de foto’s.)
Op hoogtestage
In 2019 liep ik de marathon van Brighton, in coronajaar 2020 een solo-marathon langs de Schelde en begin dit jaar de Maratón de Sevilla. Drie verschillende steden, alle drie even plat. De hoogtemeters van het Eiffelgebergte beloofden dus iets nieuws. Die neem ik er gewoon even bij. Dacht ik naïef.
Ook Carlota schreef zich met veel enthousiasme in. Om op voorhand te wennen aan de hoogteverschillen boekten we een knusse Airbnb bovenop een bosrijke heuveltop in de Eiffel. De week ervoor brachten we door in de Ardennen. Twee weken ‘hoogtestage’ om nader kennis te maken met die fameuze hoogtemeters.
’s Avonds aan de keukentafel stippelden we de mooiste looproutes uit, met hetzelfde soort bospaadjes en hellingen die de marathon ons later zou serveren. Soms een voorzichtige 250m, dan weer 500m of wat meer. Op scherm leek het allemaal prachtig …
(Tekst gaat verder onder de foto’s.)
Knallen in de rode zone
… Maar in de praktijk was het slikken. Op de allereerste helling al knalde mijn hartslag prompt naar de rode zone. En daar bleef het wijzertje koppig hangen. Zelfs wanneer ik bergaf jogde en een normaal functionerend hart dan denkt aan recupereren, bleven de cijfertjes aan de maxima snuffelen. Ik sprong over opgehoogde boomwortels, huppelde van rots naar steen, de smalle zandtrapjes op en de verraderlijke grindpaadjes bergaf. Versnelde en vertraagde, een spurt gevolgd door wandelpas. Een lust voor het oog, zoveel natuur rondom mij, maar mijn lijf had het er moeilijker mee.
En dan kwam de marathon! Een adembenemend parcours. Indrukwekkender nog dan de verkeersvrij gemaakte binnenstad van Sevilla op een mooie februaridag. Maar met die steile zandmuren erbij zeker zo pittig. En die hittegolf erbovenop was misschien ook wat van het goede teveel. Dat lieten mijn dikke tenen mij na een tijdje subtiel verstaan. Zij beslisten tegelijkertijd, in mijn nochtans weinig goedkope en goed ingelopen Salomon hybrid trail-loopschoenen, om lekker dikke eeltblaren te ontwikkelen langs de tip. Haha! Op 27K kon ik nog lachen met de aanstellerij van die twee pestkoppen. Maar op de lange strook asfalt bergop werd het pijnlijker. De laatste 15 kilometers waren echt afzien.
(Tekst gaat verder onder de foto’s.)
Le plat pays qui est le mien
Ik liep de marathon wel uit natuurlijk, en heb ondanks de frivoliteiten van mijn eigenwijze tenen echt enórm genoten van de ganz hübsche Duitse charme en de verbluffende landschappen van de Eiffel. Maar ik kon mijn goede voorbereiding (dankjewel, coach Wout van Nottebohm!) en gezonde indeling helaas niet doorvertalen naar een mooie tijd: ik kwam pas binnen na een dikke 4u 03’. Vijf minuten later dan Carlota, die tot haar verbazing, eerste (!) werd in haar categorie.
Om de tijd was het me natuurlijk niet te doen: de Monschau natuurmarathon loop je voor de fun. Ik deed bovendien nieuwe inzichten op. Al maanden liep ik met vraagtekens rond. Ik cross het liefst door het groen, langs veld, rivier en bos. Zou ik me dus niet meer toeleggen op natuurtrails, met van die hellinkjes en versnellinkjes, in plaats van altijd die vlakke kilometers af te jakkeren op hard asfalt?
Het antwoord is: nee. Mijn looplijf is duidelijk (nog) niet gemaakt voor trails. Dat heeft deze rookie wel geleerd de voorbije weken. Liever vlak en strak dan een obstacle run vol tempowisselingen. De bergen en heuvels bewaar ik wel voor trage trektochten. Hoe heerlijk deze ervaring ook, met misschien een vervolg in 2023, volgende keer zoekt deze platvoeter toch weer een vlakke marathon uit in le plat pays qui est le mien.
Dag Cedric,
Wat is het leuk om dit te lezen, ik ben helelmaal niet sportief maar ik ben precies aan het meelijden met jou . Ik begrijp wel dat het niet gemakkelijk kan zijn die hoogtemeters maar je doet het toch tot op het eind met van die vervelende blaren op je voeten – chapeau – hoedje af voor jou – maar ik weet dat je een heel hoog doorzettingdvermogen hebt dus nee ik was niet verrast om te lezen dat je het eind gehaald hebt en dus niet opgegeven hebt – prachtige mooie foto’s maar dat verwacht ik van jou – dus voor mij weer een heel geslaagde opdracht – ik duim voor Spanje in het najaar – leuk dit berichtje met vele foto’s – ik geniet ervan
Dank je wel, Ingrid!
Ook ik als je fiere mama geloofde volledig in je en wist dat je een doorzetter bent maar toch blijf je me altijd weer verwonderen en ben ik telkens echt onder de in druk, chapeau! Ook je foto’s zijn gewoon prachtig – ook ik geniet ervan
Dank je wel, liefste mams! Doorzettingskracht en verwondering zitten bij ons in de genen hé. Dan mogen die af en toe eens worden bovengehaald. 🙂
Wie nooit lange afstanden liep zou kunnen denken dat je bergaf kan recupereren. Niets is minder waar. Laat het berglopen maar over aan wispelturige wezens zoals mouflons en berggeiten.
Jij bent meer een paard, het standvastige type. Volgende keer misschien de supervlakke Mongoolse toendra.
In elk geval, mijn cowboyhoed af voor jullie beider prestatie.
Haha. Een marathon in Mongolië, daar zit precies wel iets in. Daar zitten minder mouflons die mij vanop hun steile hellingen bedenkelijk toekijken en dan rustig verder klimmen.
Altijd fun om je mooie & boeiende
verhalen te lezen en te genieten van de
prachtige foto’s.
Toch een dikke proficiat voor je prestatie
al blijft, al wandelend door de natuur trekken ,mijn favoriet.
Dank je wel, Myriam! De natuur geniet je inderdaad het best door er lekker traag doorheen te trekken. Geniet ervan!
Knap gedaan! Respect.
Dank jullie wel!
Cool zeg!
Goedemorgen Cedric. Ik loop deze marathon volgende week en vond het interessant om te lezen wat jouw ervaring was. Ik ben ook meer een wegloper, dus hoop dat ik de oneffenheden in het parcours gaandeweg toch ga waarderen.