Het belangrijkste voor de pelgrim zijn niet zijn voeten, knieën of sterke schouders. Niet zijn aangepaste rugzak, stevige schoenzolen of lichte trekkerstent. Het zit hem vooral in het hoofd, net onder de brede randen van zijn onafscheidelijke hoed. Dat van mij stelt het opvallend goed. Mentaal ben ik sterk. Beresterk.
Zoiets voel je vooral wanneer een hittegolf je avontuur komt opkrikken. Vier dagen ellenlange kilometers malen over stoffige zandpaadjes doorheen uitgedroogde velden, bij wolkenloze temperaturen tot 42 graden. Dat is pittig, zelfs loodzwaar. Maar niet onmogelijk. Het komt er op aan je lichaam en vooral je hoofd koel te houden. Mijn mentale airco draaide op enkele regeltjes:
- Zet je standaard op ‘fucking heet’
Ik vertrok elke ochtend met de gedachte dat ik minstens 30 kilometer door de verzengende hitte zou ploeteren. Worst case scenario. Zo werd elk stukje schaduw dat ik tegenkwam een aangenaam geschenk.
- Neem je verantwoordelijkheid
Even naar Rome stappen is geen opgelegde straf, het is een bewuste keuze. Af en toe een streepje zon trotseren, hoort er gewoon bij. Ik koos er zelf voor, dan neem je de gevolgen er ook bij.
- Een vinkje op de bucketlist
Met zware rugzak door de zonverbrande velden trekken bij extreme temperaturen van meer dan 40 graden, zoiets doe ik nooit meer. Nooit ofte nooit. Dus kon ik maar beter van die unieke momenten genieten.
- Wen langzaam aan de hitte
Ben je tijdens een hittegolf thuis of op kantoor, waait de hete ovenwind je pas toe wanneer je de deur opent. Dat contrast is veel te groot. Als je begint te stappen om 7 uur, loopt de hitte langzaam op. Je lichaam went er geleidelijk aan en jij uiteindelijk ook.
- Focus op tussenstops
In elk gehucht dat ik bereikte, vulde ik water bij. Als tussentijdse beloning en sociale pauze om complimenten te oogsten. Ik prikte als dagbestemming ook altijd een sympathieke plaats. Een gezellige boerderij om mijn tent op te slaan, een pittoresk dorpje, zelfs een luxueuze chambre d’hôte.
Dat ik na de hittegolf bijna een hele dag doorheen de gietende regen moest drentelen, waardoor ik amper van de schoonheid van de Lac Du Der kon genieten en alle stempels op mijn credenziale artistiek uitliepen, nam ik er met een grote glimlach bij.