Al een dikke week lang tel ik meer vlaggen dan inwoners in de dorpen van rösti en gatenkaas. De Fransen mogen nog zo chauvinistisch zijn, als het op vendelzwaaien aankomt reiken ze nog niet aan de alpenknieën van hun Zwitserse buren.
De nationale vlag wappert feestelijk in het centrum, op de hoek van elke straat, twee aan elk standbeeld en drie voor het bankkantoor. Maar ook aan een verlaten stal in een vergeten wei, aan een ingestorte chalet in het midden van het bos en aan een onmogelijk te bereiken stuk rots.
Kopje onder
Trek je in Frankrijk gezwind over dorp en land, in Zwitserland ga je kopje onder. Daar zijn het de natuurelementen die het leven overheersen. De riviertjes zijn er wild, de wouden ruig, de bergen oppermachtig. Als het regent, druppelt het niet poëtisch maar stormt het heel de nacht. Breekt de zon daarna de wolken weer open, schroeit die meteen rode plekken in je huid.
Als je even stil zit, komen de herten die je eerst bang aankijken, daarna doen of je niet bestaat en dan sierlijk verder paraderen. Huppelen eekhoorns in het rond en vliegen spechten af en aan. In Zwitserland regeert de natuur, de mens is maar bijkomstig.
Smaakvol
Al is die bijkomstigheid wel bijzonder smaakvol. Dan heb ik het niet alleen over het mooie meisje van het museum van fototoestellen in Vevey, met haar twinkelende lach en kuiltjes in de wangen. De goede smaak van de Zwitsers komt ook terug in de manier waarop ze hun lieflijke pasteldorpen inrichten, oude gebouwen nieuw leven inblazen en de rest van hun architectuur afstemmen op hun Toblerone.
Tegenstellingen zijn altijd interessant. Zo wild is de natuur, zo gereglementeerd de dorpjes, huisjes – én administratie. Daar is ook de lieve grappige receptioniste van toerisme in Sainte-Croix zich goed van bewust. Maar Zwitsers zijn ook slim. Met haar vrouwelijke charme stuurt ze haar collega-politieagent even weg om mij snel op de kaart aan te duiden waar ik dan toch illegaal kan wildkamperen.
Mijn eerste kennismaking met Zwitserland is een goede.